دعای حسین(علیه‌السلام) در این روز، دعایی است كه اوج پرواز روح آن حضرت را به نمایش گذاشته، و ارتباط خاص و خالص او با خدا را بیان می‌كند. نكته‌های بزرگی كه در این دعا و در این موقعیت نهفته، بسیار آموزنده و سازنده است؛ این بالاترین مقام ربط و قرب آنان به خداست؛ انسانی كه تمام وجودش معنای ﴿إِنَّ صَلَاِتی وَنُسُكِی وَمَحْیَایَ وَمَمَاتِی لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ﴾[1] است. دعا این است:
[1]. انعام، 162. «نماز و تمام عبادات من و زندگی و مرگم برای خداوند؛ پروردگار جهانیان است».
[2]. ابومخنف، مقتل‌الحسین‌علیه‌السلام، ص115_166؛ طبری، تاریخ، ج4، ص321؛ مفید، الارشاد، ج2، ص96؛ ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج14، ص217؛ ابن‌اثیر جزری، الکامل فی‌التاریخ، ج4، ص60_61؛ زرندی، نظم دررالسمطین، ص216. «ای خدا! در هر گرفتاری و اندوه پناه من تو هستی و در هر سختی امید من تو هستی. در هرچه بر من روی آورد تو پناه و یاری‌كننده من هستی. چه بسیار از غم‌هایی كه دل را به تپش در می‌آورد و چاره را كم می‌كند و رفیق را درمانده و دشمن زبان به شماتت باز می‌کند. به تو واگذار نمودم و شكایت آن را به تو كردم برای رغبتی كه فقط به تو داشتم نه به غیر تو، و تو آن غم را دفع كردی. پس تو صاحب هر نعمت و هر خوبی هستی و منتهای هر آرزویی تویی».