در سال دهم بعثت، سه سال قبل از هجرت، در ماه مبارك رمضان، اُمُّ‌المؤمنين خديجه (س)، بانوي مؤمنه و فداكار پس از سپري شدن شصت و پنج سال از عمر پربركتش، درگذشت و بنابه قول مفيد، اين واقعه دردناك، در روز دهم ماه رمضان اتّفاق افتاد[1]، و رسول‌خدا او را به دست خويش، در حجون مكّه مكرّمه دفن كرد، و حزن و اندوه آن حضرت، در مصيبت او به حدّي زياد شد كه آن سال را «عامُ الْحُزْن» نام نهاد.[2]
خاندان خديجه (س)، از جانب پدر و مادر و اجداد پدري و مادري از اصيل‌ترين خانواده‌هاي «جزيرة العرب» و صاحب شرافت و سيادت بودند.
خدا خواست كه اين بانوي بي‌همتاي حرم نبوّت و مادرِ يازده اخترِ برج امامت و ولايت، در عقل و ادب و حكمت و بصيرت و معرفت، نابغه و ممتاز باشد. او نمونه برجسته كمال و نبوغ و فهم و بينش بود كه همانند آن را در ميان مردان و زنان، كمتر مي‌توان يافت و عفّت، نجابت، طهارت، سخاوت، حسن معاشرت و صميميّت و مهر و وفا ازجمله صفات برجسته او بود.