س. قرآن‌هايي که در حال حاضر در جهان اسلام مورد استفاده قرار مي‌گيرد به صورت عمده از دو شيوه نگارشي «رسم‌المصحف» (مانند قرآن‌هاي به خط عثمان طه) و «رسم‌الإملاء» (مانند عمده قرآن‌هاي ايراني) تبعيت مي‌کنند. روش نگارش «رسم‌المصحف» در قرآن کريم از حدود يکصد سال پيش در حالي در کشور مصر احيا شد که از بدو اختراع خط نسخ (حدود قرن چهارم هجري) تا آن تاريخ، غالب قرآن‌هاي مورد استفاده در کشورهاي عربي نيز با شيوه «رسم‌الإملاء» کتابت شده و حتي غالب نمونه قرآن‌هايي که در سايت «مرکز طبع قرآن ملک فهد عربستان» به نمايش گذاشته شده به شيوه «رسم‌الإملاء» است. باتوجه‌به تفاوت‌هايي که در نگارش کلمات در اين دو شيوه وجود دارد و با عنايت به اصرار برخي از کشورهاي اسلامي به ويژه عربستان سعودي بر معرفي و ترويج شيوه«رسم‌المصحف» به‌‌‌عنوان ميراث مأثور و امر توقيفي که مورد تأييد شخص حضرت رسول (ص) است و به حاشيه راندن شيوه «رسم‌الإملاء» با وجود قدمت هزار ساله، استفاده فراگير مسلمانان و سهولت قرائت آن، مستدعي است نظر مبارکتان را درباره امور ذيل بيان فرماييد:
1. آيا رسم‌الخط قرآن امري توقيفي است؟ 2. آيا کتابت قرآن به شيوه «رسم‌الإملاء»جايز است؟ 3. آيا استفاده از شيوه «رسم‌المصحف» در نگارش آيات رجحان شرعي بر «رسم‌الإملاء» دارد؟
ج. رسم‌الخط توقيفي نيست بلکه رسم‌الخط براي حفظ کلمات قرآن است که باقي بماند و به آيندگان برسد و رسم‌الاملاء مقدم بر رسم‌المصحف است؛ زيرا رسم‌المصحف در بسياري از موارد و بسياري از کساني که قرآن مي‌خوانند سبب اشتباه و غلط خواندن مي‌شود درحالي‌که برطبق رسم‌الاملاء به‌سهولت و صحيح خوانده مي‌شود، مثلاً برطبق رسم‌المصحف در آيه شريفه 35 سوره مبارکه بقره چنين نوشته شده (یٰئادَمُ) و بر شيوه رسم‌الاملاء «يا آدم» يا در آيات ديگر کلمه طوري نوشته شده که قرائت آن سبب اشتباه مي‌شود.