بنابه اختيار مفيد قدس‌سره در مسارالشيعه و شيخ بهائي در توضيح المقاصد‌ سبط اكبر، حضرت امام حسن مجتبی (ع) در پانزدهم ماه رمضان سال سوم هجرت متولّد شد.[1]

پس از آن رسول خدا (ص) در گوش راستش اذان، و در گوش چپش اقامه را قرائت فرمود و بدين‌گونه نخستين صدايي كه گوش نوزاد با آن آشنا شد، صداي آشناي جدّش، خاتم‌الانبياء (ص) بود؛ صدايي كه نداهنده توحيد، تكبير، تهليل و نبوّت بود.

پيامبر گرامي (ص) به ‌حضرت ‌علي (ع) فرمود: آيا اين نوزاد مبارك را نام گذارده‌اي؟

حضرت علي (ع) فرمود: من بر شما سبقت نمي‌گيرم!

هنوز لحظاتي نگذشته بود كه بشير وحي جبرييل نازل شد و فرمان خدا را به پيغمبر (ص) رساند: «سَمِّه الحَسَن»؛ «او را حسن نام گذار».[2]