ج. در مواردي كه سر بدون اختيار از محل سجده برميگردد و دوباره بدون اختيار به محل سجده ميرسد، يك سجده محسوب ميشود و نماز صحيح است؛ اما اگر ميتواند بعد از برگشتن سر از محل سجده از فرود دوباره آن به مُهر جلوگيري كند؛ بايد از برگشتن سر به سجده خودداري كند و آن را يك سجده به حساب آورد (حتّي اگر ذكر سجده را نگفته باشد) و بعد از نشستن، دوباره به سجده برود و آن را سجده دوم خود حساب كند.
ج. اگر چيزي كه سجده بر آن صحيح است در دسترس او باشد، بايد بر همان سجده كند؛ و گرنه ـ اگر وقت وسعت دارد ـ نماز را بشكند و دوباره با چيزي كه ميتوان بر آن سجده كرد، نماز بخواند؛ امّا اگر وقت تنگ است و نماز قضا ميشود، بايد به لباس خود سجده كند؛ و اگر آن هم ممكن نبود، به پشت دست سجده كند.
ج. نمازها را بايد مطابق افق نزديكترين محلي كه روز و شب طبيعي دارد، بخوانند، و يا مطابق افق مناطق معتدل عمل كنند.
ج. اشكال ندارد.
ج. بودن اشيايي مانند دستمال كوچك، كليد، چاقو و پول نجس به همراه نمازگزار، درصورتي‌كه نجاست آن به بدن و لباس سرايت نكند، اشكال ندارد.
ج. اگر بتوانند بايد با استفاده از ميز و مانند آن، محل سجده را بالا بياورند؛ و اگر به اين مقدار هم نميتوانند خم شوند، مُهر را با دست بالا آورده، پيشاني را بر آن بگذارند.
ج. دانشجوياني که بين وطن و محل تحصيل تردّد مي‌کنند سه دسته‌اند:
دسته اوّل: کساني که بين وطن و محل تحصيل به صورت مرتّب در هفته يك روز يا بيشتر يا هر ده روز يک بار براي تحصيل سفر می‌کنند و ده روز در يكجا نمی‌مانند (نه در وطن و نه در محل تحصيل) و اين رفتوآمد به مدت سه الي چهار ماه يا بيشتر باشد، در غير سفر اول نمازش تمام و روزه‌اش صحيح است؛ چه در محل خوابگاه و چه در محل تحصيل و چه بين راه.
دسته دوّم: کساني هستند که وضع رفت و آمدشان مرتّب نيست كه اغلب بين شهر خود و محل تحصيل هر هفته يا در بين هر ده روز در رفتوآمد نيستند، آنان حكم مسافر را دارند كه بايد در بين راه و محل تحصيل با عدم قصد اقامه ده روز يا عدم توقف سي روز بدون قصد، نماز را شکسته خوانده و روزه نگيرند.
دسته سوّم: کساني هستند که از وطن به محل تحصيل رفته و قصد توقف ده روز در محل تحصيل را دارند که در اين صورت نماز تمام و روزه صحيح است و چنانچه بيشتر از ده روز درآنجا بماند تا وقتي که مسافرت نکرده بايد نمازش را تمام بخواند و لازم نيست دوباره قصد ماندن ده روز کند.