امامحسین(علیهالسلام) تا آن دم آخر، صابر و راضی به قضای الهی بود و منسوب به آن جناب است که به درگاه الهی عرض میکرد:
تَرَکْتُ النَّاسَ طُرّاً فِی هَوَاکَا |
|
وَأَیْتَمْتُ الْعِیَالَ لِکَیْ أَرَاکَا؛ |
رها کردم مردم را در هوای تو و دوستی تو ای خدای من، و اطفال خود را یتیم و کسانم و عیالم را در بهدر کردم برای دیدن رضا و رسیدن به وصل تو.
وَلَوُ قَطَعْتَنِی فِی الْحُبِّ إِرْباً |
|
لَمَا حَنَّ الْفُؤَادُ إِلَی هَوَاکَا؛ |
و اگر قطعهقطعه کنی مرا و ریزریز سازی، هرگز دل من بهسوی غیر تو
نرود و درد دل خود را بهجای دیگر نگوید. و شاید این کلمات را در وقتی فرموده باشد که از روی زین به ضرب نیزه صالح بن وهب بر زمین افتاد.
جگر تفتیده با چشمان نمناک |
|
فتاد آن هیکل توحید بر خاک |