سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

مصیبت پنجم

امام‌حسین‌(علیه‌السلام) تا آن دم آخر، صابر و راضی به قضای الهی بود و منسوب به آن ‌جناب است که به درگاه الهی عرض می‌کرد:

تَرَکْتُ النَّاسَ طُرّاً فِی هَوَاکَا
 

 

وَأَیْتَمْتُ الْعِیَالَ لِکَیْ أَرَاکَا؛
 

 

رها کردم مردم را در هوای تو و دوستی تو ای خدای من، و اطفال خود را یتیم و کسانم و عیالم را در به‌در کردم برای دیدن رضا و رسیدن به وصل تو.

وَلَوُ قَطَعْتَنِی فِی الْحُبِّ إِرْباً
 

 

لَمَا حَنَّ الْفُؤَادُ إِلَی هَوَاکَا؛
 

 

 

و اگر قطعه‌قطعه کنی مرا و ریزریز سازی، هرگز دل من به‌سوی غیر تو

 

نرود و درد دل خود را به‌جای دیگر نگوید. و شاید این کلمات را در وقتی فرموده باشد که از روی زین به ضرب نیزه صالح بن وهب بر زمین افتاد.

جگر تفتیده با چشمان نمناک
گُهر ریزان ز دیده لعل می‌سُفت
تَرَکْتُ النَّاسَ طُرّاً فِی هَوَاکَا
 

 

فتاد آن هیکل توحید بر خاک
به‌ شکر وصل در آن حال می‌گفت
وَأَیْتَمْتُ الْعِیَالَ لِکَیْ أَرَاکَا
 

 
موضوع: 
نويسنده: 
کليد واژه: