شعارهای اصیل و مقدّسی که از برکت انقلاب اسلامی، و جنبش مقدّس مردم مسلمان ایران، برای تجدید حیات و استقلال اسلامی، دوباره مطرح و برقرار شد، اگرچه بعضی از آنها به ظاهر، لفظ و اسم و تغییر لباس و بعضی ظواهر بود، امّا حکایت از جوهر، و قداست حقیقت این حرکت انقلابی، و درک و شعور بالای این جامعه شریف و عزیز داشت، و نشانگر مقاومت محکم
و استوار این مردم، در برابر سیاستهای استعماری بود، که با وجود اعمال خشنترین روشهای سرکوبگر رضاخانی برای پایمالکردن شعائر اسلام، و استقلال این کشورِ حضرت صاحب الزمان (ارواح العالمین له الفداء) در زیر آن کشتارها، و حکومت سرنیزه، و زور و قلدری آن شخص خشن و ظالم، همچنان پایدار باقی ماند، و سیاستهایی را که از حدود یکصد سال پیش، بیگانگان با انواع دسائس و توطئهها، پیریزی و اعمال کردند، خنثی نمود، و از میان آنهمه تاریکیها و خودباختگیها، و مزدوریهای سران دولتهای رضاخان و پسرش، این جامعه، سر به استقلال بلند نگاه داشت، و از برکت آن، بانگ تکبیر- که در جهان رو به خاموشی گذارده بود- در عالم، طنینانداز شد.