از این جهت در این روایت امام رضا(ع)، احیای امر خودشان را، یادگرفتن و تعلّم سخنان آن بزرگواران، و یاددادن آنها به مردم میدانند، و این کاری است که حافظان احادیث شریفه، و روایتکنندگان سخنان اهلبیت(ع) آن را انجام میدهند و اجر و فضیلت فراوان دارد تا آنجا که شأن و مقام یک نفر روایتکننده حدیث از ائمّه(ع) افضل و بالاتر از شأن هزارها عابد میشود.[1]
بر مبنای ایمان به این حقایق و فضایل بوده است، که در گذشته، جلسات روایت حدیث و نقل و استماع و ضبط آن در بین شیعه بسیار بوده است، و در قرن دوم و سوم، و چهارم
هجری، مثل شهر قم مرکز و مجمع محدّثین بسیار میشود، و اصناف مختلف و صاحبان پیشههای گوناگون در این حلقههای روایت حدیث حاضر شده و با قرائت یا سماع احادیث از شیوخ، احادیث را بهطور مسند فرا میگرفتند.
همچنین در عصر امام صادق(ع) در مسجد کوفه چهارصد نفر حلقهی نقل حدیث از آن حضرت داشته، و همه «عن جعفر بن محمد الصادق(ع)» میگفتند.
امّید است نسل حاضر و حوزههای علمیّه، در امر اهلبیت(ع)، و نشر و تبلیغ مکتب انسانساز آنان، مشمول این دعای حضرت امام رضا(ع) باشند.
[1]. صفار، بصائر الدرجات، ص7 - 8؛ کلینی، الکافی، ج1، ص33؛ حر عاملی، وسائل الشیعه، ج27، ص77 - 78.