[1]. ابن‌عساکر، تاريخ مدینة دمشق، ج42، ص359؛ ذهبی، میزان‌الاعتدال، ج1، ص484؛ ابن‌حجر عسقلانی، لسان‌المیزان، ج2، ص199؛ زرندی، نظم درر‌السمطین، ص90؛ ابن‌مردویه اصفهانی، مناقب، ص265 – 267.

نيز ر.ک: سیوطی، الدرالمنثور، ج4، ص45؛ آلوسی، روح‌المعاني، ج13، ص108؛ طبري، جامع‌البیان، ج13، ص142.

اين حديث از روايات مشهور است. سيوطي در الدر المنثور درباره آن گويد: اين حديث را ابن‌جرير و ابن‌مردويه، و ابونعيم در المعرفه، و ديلمي و ابن‌عساكر و ابن‌نجار نقل كرده‌اند.

چون آيه: ﴿إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ﴾ (رعد،7)؛ «همانا تو بيم‌دهنده‌ای و برای هر قومی هدايت‌كننده‌ای است» فرو فرستاده شد، پيامبر اكرم| دست مبارك خويش به سينه نهاد و گفت: «من بيم‌دهنده‌ام». آن‌گاه دست خود را بر سینه علی نهاد و فرمود: «يا علی! تو هدايت‌كننده‌ای و هدايت‌شوندگان پس از من، توسط تو راه مي‌يابند».

و مانند همين را از ابی‌برزه، ابن‌مردويه، ضياء در المختاره از ابن‌عباس و از عبدالله بن احمد در زوائد المسند، ابن‌ابي‌حاتم و طبراني در الاوسط و حاكم نقل نموده و آن را صحيح تلقي كرده است. ر.ک: سيوطی، الدرالمنثور، ج4، ص45.

و ابن‌مردويه و ابن‌عساكر از علي بن ابي‌طالب× نقل كرده‌اند كه در خصوص آيه: ﴿إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ  لِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ﴾ فرمود: «رسول خدا| بيم‌دهنده‌ است و من هدايت‌كننده‌ام». ابن‌مردويه‌اصفهانی، مناقب، ص267؛ ابن‌عساکر، تاريخ مدينة دمشق، ج42، ص359.