[1]. ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج42، ص359؛ ذهبی، میزان‌الاعتدال، ج1، ص484؛ ابن‌حجر عسقلانی، لسان‌المیزان، ج2، ص199؛ زرندی، نظم درر‌السمطین، ص90؛ ابن‌مردویه اصفهانی، مناقب، ص265 – 267.

نیز ر.ک: سیوطی، الدرالمنثور، ج4، ص45؛ آلوسی، روح‌المعانی، ج13، ص108؛ طبری، جامع‌البیان، ج13، ص142.

این حدیث از روایات مشهور است. سیوطی در الدر المنثور درباره آن گوید: این حدیث را ابن‌جریر و ابن‌مردویه، و ابونعیم در المعرفه، و دیلمی و ابن‌عساكر و ابن‌نجار نقل كرده‌اند.

چون آیه: ﴿إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ﴾ (رعد،7)؛ «همانا تو بیم‌دهنده‌ای و برای هر قومی هدایت‌كننده‌ای است» فرو فرستاده شد، پیامبر اكرم| دست مبارك خویش به سینه نهاد و گفت: «من بیم‌دهنده‌ام». آن‌گاه دست خود را بر سینه علی نهاد و فرمود: «یا علی! تو هدایت‌كننده‌ای و هدایت‌شوندگان پس از من، توسط تو راه می‌یابند».

و مانند همین را از ابی‌برزه، ابن‌مردویه، ضیاء در المختاره از ابن‌عباس و از عبدالله بن احمد در زوائد المسند، ابن‌ابی‌حاتم و طبرانی در الاوسط و حاكم نقل نموده و آن را صحیح تلقی كرده است. ر.ک: سیوطی، الدرالمنثور، ج4، ص45.

و ابن‌مردویه و ابن‌عساكر از علی بن ابی‌طالب× نقل كرده‌اند كه در خصوص آیه: ﴿إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ  لِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ﴾ فرمود: «رسول خدا| بیم‌دهنده‌ است و من هدایت‌كننده‌ام». ابن‌مردویه‌اصفهانی، مناقب، ص267؛ ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج42، ص359.