39. پیامبر(ص) و علی(ع) از یک نورند

عَنْ سَلْمَانَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«كُنْتُ أَنَا وَعَلِیٌّ نُوراً بَیْنَ یَدَیِ اللهِ عَزَّ وَجَلَّ مُعَلَّقاً، یُسَبِّحُ اللهَ ذلِكَ النُّورُ وَیُقَدِّسُهُ قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ اللهُ آدَمَ بِأَرْبَعَةَ (عَـشْـرَ) أَلْفِ عَامٍ، فَلَـمَّا خَلَقَ اللهُ عَزَّ وَجَلَّ آدَمَ رَكَّبَ ذَلِكَ النُّورَ فِی صُلْبِهِ، فَلَمْ نَزَلْ فِی شَیْءٍ وَاحِدٍ حَتَّی افْتَرَقْنَا فِی صُلْبِ عَبْدِ الـمُطَلِّبِ فَجُزْءٌ أَنَا وَجُزْءٌ عَلِیٌ».[1]

از سلمان فارسی روایت شده كه رسول خدا(ص) فرمود:

«من و علی در پیشگاه الهی به‌صورت نوری معلّق بودیم؛ آن نور، تسبیح و تقدیس خدا را می‌كرد.[2] چهار (ده) هزار سال پیش از آنکه آدم را بیافریند. چون حضرت آدم را خلق كرد، آن نور را در صلب

او قرار داد، ما پیوسته باهم در یك چیز بودیم تا آنكه در پشت عبدالمطلب از یكدیگر جدا شدیم؛ یك جزء آن من و جزء دیگر آن علی شد. [من در نبوّت بروز كردم و علی در خلافت]».

[1]. دیلمی، فردوس‌الاخبار، ج3، ص332. نیز ر.ك: عینی، مناقب سیدنا علی، ص 21؛ قندوزی، ینابیع‌الموده، ج2، ص307؛ خوارزمی، المناقب، ص145؛ ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج42، ص67؛ گنجی شافعی، كفایةالطالب، ص315؛ ابن‌مغازلی، مناقب، ص93 - 94.

[2]. [تسبیح یعنی تنزیه و گفتن سبحان‌الله. تقدیس یعنی خدا را بدون هر عیب و نقص دانستن].