99. معلّم و مربّی علی(ع)

عَن أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ(ع) قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«ِإنَّ اللهَ أَمَرَنِی أَنْ اُدْنِیَكَ وَلَا اُقْصِیَكَ وَأَنْ اُعَلِّمَكَ، وَأَنْ تَعِیَ وَحَقٌّ لَكَ أَنْ تَعِیَ. قَالَ: فَنَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَهُ: ﴿وَتَعِیهَا اُذُنٌ وَاعِیَةٌ﴾[1] ».[2]

از امیرمؤمنان(ع) روایت است كه رسول خدا(ص) به من فرمود:

«خداوند مرا امر كرده كه تو را نزدیك كنم و [از خود] دورت نسازم و اینكه بیاموزم تو را، و تو نیز فراگیری و سزاوار توست كه بیاموزی و حفظ نمایی.

ایشان گفت: پس این آیه نازل شده ﴿وَتَعِیهَا اُذُنٌ وَاعِیَةٌ﴾؛ [و بدینسان اذن واعیه را گوش تو قرار داد.]»

[1]. حاقّه، 12. «و گوش‌های شنوا آن را نگهداری می‌كنند».

[2]. ابونعیم اصفهانی، حلیةالاولیاء، ج1، ص67؛ متقی هندی، كنزالعمال، ج13، ص135 - 136 و مانند آن در تفسیر طبری، 29/35. نیز الدرالمنثور، ‌در تفسیر آیه 12 سورة حاقة (سیوطی، ج6، ص260)؛ اسباب‌النزول (واحدی، ص294)؛ مناقب (ابن‌مغازلی، ص249) و لباب‌النقول (سیوطی، ص201)؛ و رجوع شود به الكشاف (زمخشری، ج4، ص 600) و روح‌المعانی (آلوسی، ج15، ص 50)؛ مجمع‌الزوائد، (هیثمی، ج‌1، ص 131)؛ متقی هندی، كنزالعمال، ج13، ص135 – 136، 177؛ ر.ک: حاکم حسکانی، شواهدالتنزیل، ج2، ص363 – 375؛ ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج42، ص361.