99. معلّم و مربّي علي(ع)

عَن أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ(ع) قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص):

«ِإنَّ اللهَ أَمَرَنِي أَنْ اُدْنِيَكَ وَلَا اُقْصِيَكَ وَأَنْ اُعَلِّمَكَ، وَأَنْ تَعِيَ وَحَقٌّ لَكَ أَنْ تَعِيَ. قَالَ: فَنَزَلَتْ هَذِهِ الْآيَهُ: ﴿وَتَعِيهَا اُذُنٌ وَاعِيَةٌ﴾[1] ».[2]

از اميرمؤمنان(ع) روايت است كه رسول خدا(ص) به من فرمود:

«خداوند مرا امر كرده كه تو را نزديك كنم و [از خود] دورت نسازم و اينكه بياموزم تو را، و تو نيز فراگيري و سزاوار توست كه بياموزي و حفظ نمايي.

ايشان گفت: پس اين آيه نازل شده ﴿وَتَعِيهَا اُذُنٌ وَاعِيَةٌ﴾؛ [و بدينسان اذن واعيه را گوش تو قرار داد.]»

[1]. حاقّه، 12. «و گوش‌هاي شنوا آن را نگهداري مي‌كنند».

[2]. ابونعيم اصفهاني، حليةالاولياء، ج1، ص67؛ متقی هندی، كنزالعمال، ج13، ص135 - 136 و مانند آن در تفسير طبري، 29/35. نيز الدرالمنثور، ‌در تفسير آيه 12 سورة حاقة (سيوطی، ج6، ص260)؛ اسباب‌النزول (واحدي، ص294)؛ مناقب (ابن‌مغازلي، ص249) و لباب‌النقول (سیوطی، ص201)؛ و رجوع شود به الكشاف (زمخشری، ج4، ص 600) و روح‌المعاني (آلوسی، ج15، ص 50)؛ مجمع‌الزوائد، (هیثمی، ج‌1، ص 131)؛ متقي هندی، كنزالعمال، ج13، ص135 – 136، 177؛ ر.ک: حاکم حسکانی، شواهدالتنزيل، ج2، ص363 – 375؛ ابن‌عساکر، تاريخ مدينة دمشق، ج42، ص361.