پرواضح است كه ماه رمضان، بهار دعا و موسم آن است. افراد ناامّيد، شكست‌خورده، گرفتار، بينشاط و ناراحت، كم‌صبر و بيشكيب در اين ماه از بركت دعا و توجّه به رحمت واسعه الهي امّيدوار، بانشاط، بردبار و شكيبا گرديده و از نو با روح شكستناپذير، در ميدان حيات و زندگي به فعّاليّت و كوشش مشغول ميشوند.
ماه رمضان به انسان اين نويد را ميدهد كه نبايد در كشاكش دشواريها و سختيهاي اين جهان خود را ببازد و از دست‌و‌پنجه نرم‌كردن با حوادث عالم بيمناك گشته و مغلوب پيشامدها گردد.
خواندن دعاي ابي‌حمزه، افتتاح و دعاهاي ديگر، چنان شخص را گرم و پرشور و سرشار از نشاط و معنويّت ميسازد كه تمام مصائب دنيا را فراموش كرده و وجودش غرق خوشبيني و خوش‌گماني به آينده ميشود و همان‌طور كه در حديث است اين‌گونه دعاها ـ كه در ماه رمضان رسيده و نمونههاي آن در ماهها و مواقع ديگر نيز زياد است ـ سلاح و زره مؤمن است و وجود او را در برابر حوادث، بيمه قطعي كرده و روحش را غيرقابل‌نفوذ قرار ميدهد.
سرتاسر دعاي ابي‌حمزه، برنامه تسليح اخلاق واقعي و درس رضا و تسليم و قناعت و توكّل و حبّ به خدا و پيغمبر خدا و اولياي دين است. همان سلاح و زرهي كه مجاهدان اسلام با آن به جهاد دشمنان خدا ميرفتند و آنها را ـ كه غرق سلاح و زره بودند ـ شكست ميدادند و اسلام را بر كفر غالب ميساختند.
همان سلاح و زرهي كه امیرالمؤمنین علي× اوّل مجاهد و يگانه سرباز اسلام به آن مسلّح بود و در جنگها از انبوه دشمنان بيم نميكرد و در هيچ ميدان نبردي پشت به جهاد نكرده و ميفرمود:
خواننده عزيز! روزهدار ارجمند! از برنامههاي دعايي اين ماه استفاده كنيد. وقت را غنيمت بشماريد. فرصت را از دست ندهيد كه: «اَلْفُرْصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ».[2] با خدا سخن بگوييد و سپاس و ستايش او را كه شايسته سپاس و ستايش است به‌جا آوريد. از دعا روي نگردانيد و اظهار تكبّر ننماييد.
و خداوند تبارک و تعالي در قرآن کريم مي‌فرمايد:
«درحقيقت، كساني‌كه از پرستش من كبر مي‌ورزند به‌زودي خوار در دوزخ درميآيند».
[1]. نهج البلاغه نامه 45 (ج 3، ص73)؛ ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، ج 1، ص335. «به خدا سوگند اگر عرب پشت در پشت هم دهند بر کشتن من، پشت بر آنها نمي‌کنم».
[2]. نهج‌البلاغه، حکمت 21 (ج4، ص6)؛ لیثی واسطی، عیون الحکم و المواعظ، ص69؛ حر عاملی، وسائل‌الشیعه، ج16، ص84. «فرصت همچون ابر مي‌گذرد».
[3]. غافر، 60.