سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

نشان از خدا

نشان یافتن و نشان داشتن از خدا، همان دارا بودن اخلاق كریمه الهی است كه مهم‌ترین و سرآمد آنها علم و قدرت، دانایی و توانایی است. این دو صفت باهم ملازمت و مصاحبت ضروریه و تنگاتنگ دارند و افتراق آنها از یكدیگر ممكن نیست.

هر كجا دانایی باشد، توانایی هست و هر كجا توانایی باشد، دانایی هست. پس در میان آنچه بشر جسته و می‎جوید و مطالب و خواسته‎هایی كه دارد، خواسته و مطلوبی از علم بالاتر نیست كه هر‌چه طالب آن، به مطلوب می‎رسد، باز طلبش بیشتر و به مطلوب واصل‌تر می‎شود.

قَالَ مَوْلَانَا أَمِیرَ المُؤْمِنینَ(علیه‌السلام): «كُلُّ وِعَاءٍ یَضِیقُ بِمَا جُعِلَ فِیهِ إِلَّا وِعَاءُ الْعِلْمِ فَإِنَّهُ یَتَّسِعُ».[1]

 

 

[1]. نهج‎البلاغه، حكمت 205؛ مجلسی، بحارالانوار، ج1، ص183. «هر ظرفى ممکن است به آنچه كه در آن بگذارند و بریزند تنگ گردد ، مگر ظرف دانش كه هر‌چه در آن بریزند، گنجایشِ بیشتر یابد».

موضوع: 
نويسنده: 
کليد واژه: