نشان يافتن و نشان داشتن از خدا، همان دارا بودن اخلاق كريمه الهي است كه مهم‌ترين و سرآمد آنها علم و قدرت، دانايي و توانايي است. اين دو صفت باهم ملازمت و مصاحبت ضروريه و تنگاتنگ دارند و افتراق آنها از يكديگر ممكن نيست.
هر كجا دانايي باشد، توانايي هست و هر كجا توانايي باشد، دانايي هست. پس در ميان آنچه بشر جسته و ميجويد و مطالب و خواستههايي كه دارد، خواسته و مطلوبي از علم بالاتر نيست كه هر‌چه طالب آن، به مطلوب ميرسد، باز طلبش بيشتر و به مطلوب واصل‌تر ميشود.
[1]. نهجالبلاغه، حكمت 205؛ مجلسی، بحارالانوار، ج1، ص183. «هر ظرفى ممکن است به آنچه كه در آن بگذارند و بريزند تنگ گردد ، مگر ظرف دانش كه هر‌چه در آن بريزند، گنجايشِ بيشتر يابد».