نشان یافتن و نشان داشتن از خدا، همان دارا بودن اخلاق كریمه الهی است كه مهم‌ترین و سرآمد آنها علم و قدرت، دانایی و توانایی است. این دو صفت باهم ملازمت و مصاحبت ضروریه و تنگاتنگ دارند و افتراق آنها از یكدیگر ممكن نیست.
هر كجا دانایی باشد، توانایی هست و هر كجا توانایی باشد، دانایی هست. پس در میان آنچه بشر جسته و میجوید و مطالب و خواستههایی كه دارد، خواسته و مطلوبی از علم بالاتر نیست كه هر‌چه طالب آن، به مطلوب میرسد، باز طلبش بیشتر و به مطلوب واصل‌تر میشود.
[1]. نهجالبلاغه، حكمت 205؛ مجلسی، بحارالانوار، ج1، ص183. «هر ظرفى ممکن است به آنچه كه در آن بگذارند و بریزند تنگ گردد ، مگر ظرف دانش كه هر‌چه در آن بریزند، گنجایشِ بیشتر یابد».