قرآن مجید میفرماید: ﴿هُنَّ لِبَاسٌ لَكُمْ وَأَنْتُمْ لِبَاسٌ لَهُنَّ﴾؛[1] بانوان برای شوهران لباس و شوهران برای ایشان لباس میباشند، و در آیه دیگر پیرامون این رابطه میفرماید:
﴿وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجاً لِتَسْكُنُوا إِلَیْهَا وَجَعَلَ بَیْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً﴾؛[2] از خود شما برایتان قرار داد؛ یعنی همدم، مونس، غمخوار متحد مشترك‌المنافع و موافق، همدل، نه معارض و نه جدا از هم و نه مستقل از هم، بلكه متّحد، اتحادی كه بین هیچ دو نفری برقرار نمیشود؛ حقیقت زوجیت این معانی مقدس و آرامبخش است. این است كه از دو جنس مخالف یك واحدِ به تمام معنا موافق، ساخته میشود و اسلام به این جهتِ ازدواج و تقویت و تكمیل، بسیار اهمیّت داده است و در اكثریت زنان و شوهران مسلمان، این روحیه و این تجلّی و یگانگی و اتحاد را، اگر‌چه بالطبع فراهم است، فراهمتر میسازد، و اهتمام بر این است كه بنیاد قویم و مستحكم، از آسیب و تعرّض مصون بماند و زن و مرد در دل به آن وفادار باشند.
حقیر در همین زندگی خود، زنان و مردانی را دیدهام كه در این جهتِ باهم شدن و از هم بودن، نمونه بودند و چنان بودند كه گویی
هر یك از راز دل دیگری خبر داشت و همان را انجام میداد و همان را میگفت كه دیگری میگفت؛ شخصیتشان در هم ذوب شده بود، اگر او در بیرون خانه بود و دیگری در درون خانه، هر دو با هم بودند و در رنج و غم و شادی و گشایش شریك یكدیگر بودند.
نه این خود را از او طلبكار میدانست و نه او به این ادعایی داشت.