قرآن مجيد ميفرمايد: ﴿هُنَّ لِبَاسٌ لَكُمْ وَأَنْتُمْ لِبَاسٌ لَهُنَّ﴾؛[1] بانوان براي شوهران لباس و شوهران براي ايشان لباس ميباشند، و در آيه ديگر پيرامون اين رابطه ميفرمايد:
﴿وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجاً لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً﴾؛[2] از خود شما برايتان قرار داد؛ يعني همدم، مونس، غمخوار متحد مشترك‌المنافع و موافق، همدل، نه معارض و نه جدا از هم و نه مستقل از هم، بلكه متّحد، اتحادي كه بين هيچ دو نفري برقرار نميشود؛ حقيقت زوجيت اين معاني مقدس و آرامبخش است. اين است كه از دو جنس مخالف يك واحدِ به تمام معنا موافق، ساخته ميشود و اسلام به اين جهتِ ازدواج و تقويت و تكميل، بسيار اهميّت داده است و در اكثريت زنان و شوهران مسلمان، اين روحيه و اين تجلّي و يگانگي و اتحاد را، اگر‌چه بالطبع فراهم است، فراهمتر ميسازد، و اهتمام بر اين است كه بنياد قويم و مستحكم، از آسيب و تعرّض مصون بماند و زن و مرد در دل به آن وفادار باشند.
حقير در همين زندگي خود، زنان و مرداني را ديدهام كه در اين جهتِ باهم شدن و از هم بودن، نمونه بودند و چنان بودند كه گويي
هر يك از راز دل ديگري خبر داشت و همان را انجام ميداد و همان را ميگفت كه ديگري ميگفت؛ شخصيتشان در هم ذوب شده بود، اگر او در بيرون خانه بود و ديگري در درون خانه، هر دو با هم بودند و در رنج و غم و شادي و گشايش شريك يكديگر بودند.
نه اين خود را از او طلبكار ميدانست و نه او به اين ادعايي داشت.