و خود را از خطر آلودگی به موجبات خذلان و وقوف یا بازگشت به عقب، دور نگهدارید.
برخی از اسباب خذلان را كه در این جملههای شریفه دعای ابیحمزه ثمالی بیان شده، بخوانید و به خدا از آنها پناه ببرید؛ «سَیِّدِی لَعَلَّكَ عَنْ بَابِكَ طَرَدْتَنی وَعَنْ خِدْمَتِكَ نَحَّیْتَنی أَوْ لَعَلَّكَ رَأَیْتَنی مُسْتَخِفّاً بِحَقِّكَ فَأَقْصَیْتَنِی، أَوْ لَعَلَّكَ رَأَیْتَنی مُعْرِضاً عَنْكَ فَقَلَیْتَنی أَوْ لَعَلَّكَ وَجَدْتَنی فی مَقَامِ الْكَاذِبینَ فَرَفَضْتَنِی أَوْ لَعَلَّكَ رَأَیْتَنی غَیْرَ شَاكِرٍ لِنَعْمَائِكَ فَحَرَمْتَنِی، أَوْ لَعَلَّكَ فَقَدْتَنِی مِنْ مَجَالِسِ الْعُلَمَاءِ فَخَذَلْتَنِی،
أَوْ لَعَلَّكَ رَأَیْتَنِی فِی الْغَافِلِینَ فَمِنْ رَحْمَتِكَ آیَسْتَنی، أَوْ لَعَلَّكَ رَأَیْتَنِی آلِفُ مَجَالِسِ الْبَطّالِینَ فَبَیْنِی وَبَیْنَهُمْ خَلَّیْتَنِی ...».[1]
این امور و كارهای مشابه آنها، همه از اسباب سلب توفیق، بُعد از خدا، تاریكی قلب و مفاسد دیگر است كه باید از آنها دوری جست و خطر آنها را بزرگ شمرد.
استخفاف به حق خدا و سبك گرفتن اوامر و نواهی خدا، اعراض از یاد او، ترك شكر نعمتهای الهی، ترك مجالست با علما، همنشینی با اهل بطالت، غفلت و لهوولعب، همه از موانع كسب درجات معنوی و فیوضات حقیقی است.
[1]. صحیفه سجادیّه، ج2، ص222؛ طوسی، مصباحالمتهجد، ص588؛ ابنطاووس، اقبالالاعمال، ج1، ص164؛ کفعمی، المصباح، ص593 – 594.