هر‌چه خلوص نیّت معلّم، در این راه بیشتر و اهتمام او در تربیت افراد مفیدتر و كامل‌تر باشد، ارزش معنوی كار او بیشتر میشود.
در مدرسه تعلیم حضرت امام جعفر صادق(علیه‌السلام) كه هزاران شاگرد، از علما، محدّثان، مفسّران و متخصّصان در علوم متنوع تربیت شدهاند، فردی مانند جابر بن حیان بوده است كه او را پدر علم شیمی لقب دادهاند و صدها كتاب در رشتههای مختلف تألیف كرده است.
در جامعه اسلامی، وقتی سخن از تعلیم و معلّم و شأن و مقام معلّم به میان میآید، تعلیم و تعلّم در رشتههای مذكور است، هرچند تعلیم علوم اسلامی و علوم قرآن و شرعیّات را موقعیّتی خاص است، امّا چون همه این علوم برای كمال دین و آخرت و نظام معاش و معاد و نفی فقر و جهل لازم است، و ازطرفی معلّم در همه این رشتهها میتواند درضمن تدریس، هرچند با طرح مثال‌های مناسب، دانش‌آموزان را با اسلام و معارف و مكتب حق اهل‌بیت^ آشنا سازد. شغل معلم فرصت بسیار خوبی برای او است كه دانش‌آموزان را به راه راست اسلام هدایت نماید، و بالعكس، چنانچه خدای ناكرده، معلّم، متعهّد نباشد و سلامتی اخلاقی و عقیدتی نداشته باشد، در هر رشتهای كه تدریس كند، ممكن است بر افكار و عقاید و اخلاق دانشآموز، اثر سوء بگذارد.
در این میان هم، رشتههایی از آداب و فنون فسادانگیز میباشد كه آموزش و تعلیم آنها جایز نیست و حساب معلمان حقیقی، كه با انبیا و ائمه^ همكاری دارند و از مكتب آنها الهام میگیرند، از كسانی كه به آموزش این فنون مبتذل و حرام عمر خود و دیگران را ضایع مینمایند، جداست.
امید آنكه مؤسسات تعلیم و تربیت ما، در مسیر احكام نورانی و هدایت تعالیم قرآنی، جامعه را به رشد و ترقی برسانند و معلّمان عزیز، وظیفه بزرگی را كه به عهده گرفتهاند، به‌خوبی ایفا نموده، سرافراز و سربلند، در زمره پاسداران ارزش‌های اسلامی و منتقل‌كنندگان معارف دین و حقایق، به نسل‌های بعد، محسوب گردند.