هر‌چه خلوص نيّت معلّم، در اين راه بيشتر و اهتمام او در تربيت افراد مفيدتر و كامل‌تر باشد، ارزش معنوي كار او بيشتر ميشود.
در مدرسه تعليم حضرت امام جعفر صادق(علیه‌السلام) كه هزاران شاگرد، از علما، محدّثان، مفسّران و متخصّصان در علوم متنوع تربيت شدهاند، فردي مانند جابر بن حيان بوده است كه او را پدر علم شيمي لقب دادهاند و صدها كتاب در رشتههاي مختلف تأليف كرده است.
در جامعه اسلامي، وقتي سخن از تعليم و معلّم و شأن و مقام معلّم به ميان ميآيد، تعليم و تعلّم در رشتههاي مذكور است، هرچند تعليم علوم اسلامي و علوم قرآن و شرعيّات را موقعيّتي خاص است، امّا چون همه اين علوم براي كمال دين و آخرت و نظام معاش و معاد و نفي فقر و جهل لازم است، و ازطرفي معلّم در همه اين رشتهها ميتواند درضمن تدريس، هرچند با طرح مثال‌هاي مناسب، دانش‌آموزان را با اسلام و معارف و مكتب حق اهل‌بيت^ آشنا سازد. شغل معلم فرصت بسيار خوبي براي او است كه دانش‌آموزان را به راه راست اسلام هدايت نمايد، و بالعكس، چنانچه خداي ناكرده، معلّم، متعهّد نباشد و سلامتي اخلاقي و عقيدتي نداشته باشد، در هر رشتهاي كه تدريس كند، ممكن است بر افكار و عقايد و اخلاق دانشآموز، اثر سوء بگذارد.
در اين ميان هم، رشتههايي از آداب و فنون فسادانگيز ميباشد كه آموزش و تعليم آنها جايز نيست و حساب معلمان حقيقي، كه با انبيا و ائمه^ همكاري دارند و از مكتب آنها الهام ميگيرند، از كساني كه به آموزش اين فنون مبتذل و حرام عمر خود و ديگران را ضايع مينمايند، جداست.
اميد آنكه مؤسسات تعليم و تربيت ما، در مسير احكام نوراني و هدايت تعاليم قرآني، جامعه را به رشد و ترقي برسانند و معلّمان عزيز، وظيفه بزرگي را كه به عهده گرفتهاند، به‌خوبي ايفا نموده، سرافراز و سربلند، در زمره پاسداران ارزش‌هاي اسلامي و منتقل‌كنندگان معارف دين و حقايق، به نسل‌هاي بعد، محسوب گردند.