امّا زبان و قلم از بیان عظمت موقف شخص الهی امام(علیه‌السلام) و آن قهرمان بزرگ فضایل ملكوتی، خصایص قدّوسی و مقامات سبّوحی، عاجز و ناتوان است و مثل توصیف ذرّه و كمتر از آن از آفتاب جهان‌تاب، و سراب از اقیانوس‌های آب است. نواحی عظمت و موجبات بصیرت و عبرت در وجود امام(علیه‌السلام)، كار، قیام، مواضع و مواقف عالی و متعالی آن حضرت، بسیار و بی‌شمار است. اتّصال قدرت امام(علیه‌السلام) به قدرت لایزال الهی در آن موضع‌گیری‌های محیّرالعقول مشهود است و حقیقت معنای «صَانِعُ وَجْهاً وَاحِداً یِكْفِیكَ الْوُجُوهُ» از آن ظاهر و معلوم است.
در این سیر الی الله، اوج علوّ قدر انسان خلیفةالله كه از ملائكه، ارفع و انبل است آشكار می‌گردد. حقیقت آن سیر و حركت، سیر به‌سوی كمال بی‌نهایت و تقرّب بیشتر و بیشتر از كسی بود كه حائز عالی‌ترین رتبة كمال و تقرّب به اوست.
تمام آنچه افتخار انسانیّت است؛ مانند ایمان، اخلاص، صبر، ایثار، پاسداری از شرف، عزّت، حمیّت، حقوق ضعفا، نفی استبداد، ظلم، استكبار و استحقار عبادالله در این برنامة الهی درخشان است.