امام(علیه‌السلام) برای حفظ دین خدا و نجات امّت، مصائب جانكاهی را از داغ جوانان و برادران، اسارت بانوان و شهادت اصحاب، پذیرا شد و میان آخرت، دنیا، خدا، خلق، عزّت و ذلّت و در نهایت میان بهشت و دوزخ و بین شهادت خود و همة بستگان عزیز اسارت اهل‌بیت و بیعت و تسلیم، مخیّر شد و با آن تصمیم قاطع و عزم راسخ و غیر قابل بازگشت، خدا، قرآن، اسلام و حمایت از حقوق جامعه و شهادت خود و همة آن مصیباتی را كه هركدامش برای اینكه تهمتن‌ترین افراد را به تسلیم وادار كند، اختیار فرمود و صدای بلند و رسای او:
عالم به خواب خفتة اسلام را بیدار كرد.
[1]. ابن‌طاووس، اللهوف، ص59. «آگاه باشید كه این فرومایه (ابن‌زیاد) و فرزند فرومایه، مرا در بین دو راهی شمشیر (شهادت) و ذلّت (زندگی) قرار داده است و هیهات! كه ما به زیر بار ذلّت برویم؛ زیرا خدا و رسولش و مومنان از اینكه ما پذیرای ذلّت باشیم، ابا دارد و دامن‌های پاك مادران ما و مغزهای با‌غیرت و نفوس باشرافت پدران ما اجازه نمی‌دهند كه اطاعت افراد لئیم و پست را بر کشته‌شدن مردان بافضیلت، مقدّم بداریم».