مسأله71. وضو با آب نجس و مضاف باطل است، خواه بداند آن آب نجس يا مضاف است يا نداند، يا فراموش كرده باشد.
مسأله72. آب وضو بايد مباح باشد، بنابراين در موارد زير وضو باطل است:
ـ وضوگرفتن با آبي كه صاحب آن راضي نيست (راضي‌نبودن او معلوم باشد).
ـ آبي كه معلوم نيست صاحب آن راضي است يا نه.
ـ آبي كه وقف افراد خاصّي است، براي غير آن افراد؛ مانند: حوض برخي از مدارس كه وقف محصّلين همان مدرسه است و وضوخانه بعضي از مساجد، كه وقف كساني است كه در آنجا نماز ميخوانند.
مسأله73. وضوگرفتن از نهرهاي بزرگ، گرچه انسان
نداند صاحبان آنها راضي هستند يا نه، اشكال ندارد، امّا اگر صاحبان آن از وضوگرفتن جلوگيري كنند، احتياط واجب آن است كه با آن آب، وضو نگيرد.
مسأله74. اگر آب در ظرف غصبي باشد و آب ديگري در دسترس نباشد، بايد تيمّم كرد و اگر كسي با آن آب وضو بگيرد، وضويش باطل است.
مسأله75. اعضاي وضو؛ يعني صورت، دست‌ها و پاها در موقع شستن و مسح بايد پاك باشد.
مسأله76. اگر چيزي بر صورت يا دست‌ها باشد كه از رسيدن آب به آن جلوگيري كند، براي وضو بايد برطرف شود.
مسأله77. اگر چيزي بر اعضاي مسح (جلوي سر و روي پاها) باشد، هرچند از رسيدن آب جلوگيري نكند، بايد برطرف شود؛ چون بين دست و محل مسح، نبايد چيزي فاصله شود.
مسأله78. خط قلم خودكار و لكّههاي رنگ و چربي و كِرِم، در صورتي كه بدون جِرم باشد، مانع وضو نيست، ولي اگر جِرم دارد و روي پوست را گرفته باشد، بايد برطرف شود.
مسأله79. اگر ميداند چيزي بر اعضاي وضو چسبيده، ولي نميداند كه از رسيدن آب جلوگيري ميكند يا نه، بايد آن را برطرف كند، يا آب را به زير آن برساند.
مسأله80. كارهاي وضو بايد بدين ترتيب انجام شود:
ابتدا صورت، بعد دست راست و سپس دست چپ را بشويد و بعد از آن سر، و بعد پاها را مسح كند، و احتياط اين است كه پاي راست را پيش از پاي چپ مسح كند، و اگر به اين ترتيب وضو نگيرد، وضوي او باطل است.
مسأله81. موالات؛ يعني پشت سر هم انجام‌دادن و فاصله نينداختن بين اعمال وضو.
مسأله82. اگر بين كارهاي وضو به‌قدري فاصله شود كه وقتي ميخواهد جايي را بشويد يا مسح كند، رطوبت جاهايي كه پيش از آن شسته يا مسح كرده، خشك شده باشد، وضو باطل است.
مسأله83. كسي كه ميتواند اعمال وضو را انجام دهد، نبايد از ديگري كمك بگيرد، پس اگر شخص ديگري صورت و دست او را بشويد و يا مسح او را انجام دهد، وضو باطل است.
مسأله84. كسي كه نميتواند وضو بگيرد، بايد به كمك شخص ديگر وضو بگيرد، ولي خود او بايد نيّت وضو كند.
مسأله85. كسي كه ميداند اگر وضو بگيرد، مريض ميشود و يا ميترسد كه مريض شود، بايد تيمّم كند و اگر وضو بگيرد، باطل است. ولي اگر نداند كه آب براي او ضرر دارد و وضو بگيرد و بعد بفهمد كه ضرر داشته،
احتياط واجب آن است که علاوه بر آن وضو تيمم نيز بنمايد و نماز را با تيمم اعاده کند.
مسأله86. وضو، بايد به قصد قربت انجام شود، يعني؛ براي انجام فرمان خداوند عالَم، وضو بگيرد و لازم نيست نيّت را به زبان آورد، يا از قلب خود بگذراند، بلكه همين مقدار كه ميداند وضو ميگيرد كافي است، به‌طوري كه اگر از او بپرسند، چه ميكني؟ بگويد: وضو ميگيرم.
مسأله87. اگر وقت نماز به‌قدري تنگ است كه اگر انسان بخواهد وضو بگيرد، تمام نماز يا قسمتي از آن، بعد از وقت خوانده ميشود، بايد تيمّم كند؛ ولي اگر براي انجام وضو و تيمم به يك اندازه وقت لازم است، بايد وضو بگيرد.