نماز قضا

نماز قضا، نمازی را گویند كه بعد از وقت خوانده شود.

مسأله298. انسان باید نمازهای واجب را در وقت معیّن آن بخواند و چنانچه بدون عذر نمازی از او قضا شود، گناهكار است و باید توبه كرده و قضای آن را هم به‌جا آورد.

مسأله299. در دو مورد، به‌جا آوردن قضای نماز، واجب است:

الف: نماز واجب را در وقت آن، نخوانده باشد.

ب: بعد از وقت متوجّه شود نمازی كه خوانده، باطل بوده است.

مسأله300. كسی كه نماز قضا دارد، نباید در خواندن آن كوتاهی كند، ولی واجب نیست فوراً آن را به‌جا آورد.

مسأله301. قضای نمازهای روزانه مربوط به یك روز، لازم نیست به ترتیب خوانده شود بلی نماز ظهر هر روز باید قبل از نماز عصر آن روز خوانده شود و نیز مغرب و عشاء، ولی مثلاً كسی كه یك روز نماز عصر و روز بعد نماز ظهر را نخوانده، ترتیب آن‎ها لازم نیست.

مسأله302. كسی كه می‎داند نماز قضا دارد، ولی شماره آنها را نمی‎داند؛ مثلاً نمی‌داند چهار تا بوده یا پنج تا، چنانچه كمتر را بخواند كافی است.

مسأله303. اگر شماره آنها را می‎دانسته، ولی فراموش كرده است، بهتر است به‌قدری نماز بخواند كه یقین كند تمام آنها را خوانده است.

مسأله304. نماز قضا را با جماعت می‎توان خواند، چه نماز امام جماعت ادا باشد یا قضای یقینی، و لازم نیست هر دو، یك نماز را بخوانند، مثلاً اگر نماز قضای صبح را با نماز ظهر یا عصر امام بخواند، اشكال ندارد.

مسأله305. اگر مسافری كه باید نماز را شكسته بخواند، نماز ظهر یا عصر یا عشاء، از او قضا شود، باید آن را دو ركعتی به‌جا آورد، اگرچه در غیر سفر بخواهد قضای آن را به‌جا آورد.

مسأله306. در سفر نمی‎توان روزه قضا گرفت، ولی نماز قضا می‎توان به‌جا آورد.

مسأله307. اگر در سفر بخواهد نمازهایی را كه در غیر سفر قضا شده است به‌جا آورد، باید نمازهای ظهر و عصر و عشاء را چهار ركعتی قضا كند.

مسأله308. نماز قضا را در هر وقتی می‎توان به‌جا آورد، یعنی قضای نماز صبح را می‎توان ظهر یا شب خواند.