متأسّفانه چنانکه شایسته است این فرازهای ولایی و نورانی مورد شرح و تفسیر قرار نگرفته است. امید است علما و بزرگان اهل فنّ و تحقیق، این دعا و این هدایتهای صددرصد صواب را مورد دقت و استفاده قرار داده و قلوب همگان را از لمعان انوار هدایت آن، منوّر و روشن سازند.
حقیر عرایضم را به پایان جملههایی از دعا و صلوات آن حضرت بر منتظران ظهور و متمسکین به ولایت و عاملین به تکالیف و وظایف، خاتمه میدهم و حسن مقطع را با حسن مطلع، مقرون میسازم.
وَالسَّلَامُ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَةُ اللّهِ وَبَرَكَاتُهُ
بیستوچهارم صفرالمظفر 1424
لطفالله صافی[2]
[1]. صحیفه سجادیه، ص220 (دعای 47). «بارخدایا بر دوستان اهلبیتت درود فرست؛ همان منتظران دوران ایشان؛ درودهایی پربرکت، پاکیزه و فزاینده در هر صبح و شام و بر ایشان و روانشان درود فرست و کارشان را بر تقوا فراهم نما و امرشان را اصلاح فرما و توبه آنان را بپذیر؛ زیرا تو بسیار توبهپذیر و مهربانی و بهترین آمرزندگانی و ما را بهسبب رحمت و مهربانیات در سرای سلامت (بهشت) با ایشان قرار ده، ای مهربانترین مهربانان».
[2]. پیام به همایش حدیث انتظار، دانشجویان علوم پزشکی سراسر کشور، آمل، فروردین 1382هـ. ش.