حضرت آیتالله العظمی آقای حاج سیّدجمالالدین هاشمی گلپایگانی که از مراجع
بزرگ عصر خود در نجف اشرف بودند، در تاریخ سوم جمادی الأولی ١٣٧٥ هجری قمری برای معظّمله اجازه اجتهاد صادر نموده، و مرقوم نمودهاند که ایشان به بالاترین درجه اجتهاد و استنباط در احکام شرعیه نایل گردیدهاند، و در آن اجازه بسیار عالی، ایشان را با القاب: العالم، العلم، العلیم، العلام، الفاضل، الکامل، الهمام، علم الأعلام و حجّة الاسلام، یاد فرموده و ستودهاند.
حضرت آیتالله العظمی آقای شیخ محمدعلی کاظمی خراسانیرضواناللهعلیه مقرّر مرحوم محقّق نائینی، استاد آیتالله العظمی صافی در نجف، در نامه خود که در تاریخ یازدهم شوال ١٣٦٤ هجری قمری از نجف به گلپایگان فرستادهاند، وی را با عنوان والای «عَلَمُ الْعِلْمِ وَمَنَارُهُ» یاد کرده و ایشان را که نجف را ترک کرده بودند به نجف فرا خوانده و اینگونه مرقوم فرمودهاند:
«مفارقت امثال سرکار از نجف اشرف و خلوّ جامعه علمیه از آن، موجب تأثّر است، چون امروز جامعه علمیه حاجت به امثال سرکار دارد که استعداد ذاتی را با حفظ ظاهر و التزام به نوامیس شرع مطهّر دارا و واجد هستید، علیهذا حتیالمقدور اسباب حرکت را فراهم فرمایید. امید است بر عزم مراجعت باقی باشید و جدّاً سرکار را از حضرت حجة الاسلام آقای والد دامتبرکاته تقاضا میکنم».