سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

احكام نذر و عهد

مسأله 2649. نذر آن است كه انسان بر خود واجب كند كه كار خیری را برای خدا به جا آورد، یا كاری را كه انجام‌ندادن آن بهتر است برای خدا ترك نماید.

مسأله 2650. در نذر، باید صیغه خوانده شود، و لازم نیست آن را به عربی بخواند. پس اگر بگوید: از برای خدا بر من، یا بر عهده من یا بر ذمه من است كه اگر مریض من خوب شود، ده تومان به فقیر بدهم، نذر او صحیح است.

مسأله 2651. كسی كه نذر می‎كند، باید مكلف و عاقل باشد، و به اختیار خود نذر كند. بنابراین، نذر كسی كه او را مجبور كرده‎اند، یا به واسطه عصبانی‌شدن بی‎اختیار نذر كرده، صحیح نیست.

مسأله 2652. آدم سفیهی كه مال خود را در كارهای بیهوده مصرف می‎كند، اگر نذر كند مالش را به مصرفی برساند، صحیح نیست.

مسأله 2653. اگر شوهر از نذر كردن زن جلوگیری نماید، و یا زن بدون اجازه شوهر نذر كند، نذر او باطل است.

مسأله 2654. اگر زن با اجازه شوهر نذر كند، شوهرش نمی‎تواند نذر او را به هم بزند، یا او را از عمل‌كردن به نذر جلوگیری نماید.

مسأله 2655. اگر فرزند با اجازه پدر نذر كند، باید به آن نذر عمل نماید، بلكه اگر بدون اجازه او هم نذر كند، عمل‌كردن به آن نذر واجب است؛ ولی اگر پدر از كاری منع كرده باشد، و یا بعد از نذر از آن كار منع كند، آن نذر صحیح نیست.

مسأله 2656. انسان كاری را می‎تواند نذر كند كه انجام آن برایش ممكن باشد. بنابراین كسی كه نمی‎تواند پیاده كربلا برود، اگر نذر كند كه پیاده برود، نذر او صحیح نیست.

 

مسأله 2657. اگر نذر كند كه كار حرام یا مكروهی را انجام دهد، یا كار واجب یا مستحبی را ترك كند، نذر او صحیح نیست.

مسأله 2658. اگر نذر كند كه كار مباحی را انجام دهد یا ترك نماید، چنان‌چه به جا آوردن آن و تركش از هر جهت مساوی باشد، نذر او صحیح نیست؛ و اگر انجام آن از جهتی بهتر باشد، و انسان به قصد همان جهت نذر كند، مثلاً نذر كند غذایی را بخورد كه برای عبادت قوت بگیرد، نذر او صحیح است؛ و نیز اگر ترك آن از جهتی بهتر باشد، و انسان برای همان جهت نذر كند كه آن را ترك نماید، مثلاً برای این كه دود مضر است نذر كند كه آن را استعمال نكند، نذر او صحیح می‎باشد.

مسأله 2659. اگر نذر كند نماز واجب خود را در جایی بخواند كه به خودی خود ثواب نماز در آنجا زیاد نیست، مثلاً نذر كند نماز را در اطاق بخواند، چنان‌چه نماز خواندن در آنجا از جهتی بهتر باشد، مثلاً به واسطه این كه در مكان خلوت، انسان حضور قلب پیدا می‎كند، نذر صحیح است.

مسأله 2660. اگر نذر كند عملی را انجام دهد، باید همان‌طور كه نذر كرده به جا آورد. پس اگر نذر كند كه روز اول ماه صدقه بدهد یا روزه بگیرد، چنان‌چه قبل از آن روز یا بعد از آن به جا آورد كفایت نمی‎كند، و نیز اگر نذر كند كه وقتی مریض او خوب شد صدقه بدهد، چنان‌چه پیش از آن كه خوب شود صدقه را بدهد، كافی نیست.

مسأله 2661. اگر نذر كند روزه بگیرد، ولی وقت و مقدار آن را معین نكند، چنان‌چه یك روز روزه بگیرد، كافی است؛ و اگر نذر كند نماز بخواند، و مقدار و خصوصیات آن را معین نكند، اگر یك نماز دو ركعتی بخواند كفایت می‎كند، و اگر نذر كند صدقه بدهد، و جنس و مقدار آن را معین نكند، اگر چیزی بدهد كه بگویند صدقه داده، به نذر عمل كرده است؛ و اگر نذر كند كاری برای خدا به جا آورد، در صورتی كه یك نماز بخواند یا یك روز روزه بگیرد، یا چیزی صدقه بدهد، نذر خود را انجام داده است.

مسأله2662. اگر نذر كند روز معینی را روزه بگیرد، باید همان روز را روزه بگیرد، و اگر بدون عذری، مثل سفر و مرض روزه نگیرد، باید گذشته از قضای آن روز، كفاره هم بدهد؛ و احوط در كفاره نذر برای عاجز از آزاد كردن بنده، اطعام شصت مسكین است، و اگر از آن عاجز بود، جمع بین پوشاندن ده فقیر و دو ماه پی‎درپی روزه است، و با عجز از پوشاندن ده فقیر، اكتفا به دو ماه روزه نماید.

 

مسأله 2663. اگر انسان از روی اختیار به نذر خود عمل نكند، باید به مقداری كه در مسأله پیش گفته شد كفاره بدهد.

مسأله 2664. اگر نذر كند كه تا وقت معینی عملی را ترك كند، بعد از گذشتن آن وقت می‎تواند آن عمل را به جا آورد، و اگر پیش از گذشتن آن وقت از روی فراموشی یا ناچاری انجام دهد، چیزی بر او واجب نیست، ولی باز هم لازم است كه تا آن وقت آن عمل را به جا نیاورد، و چنان‌چه دوباره پیش از رسیدن آن وقت بدون عذر آن عمل را انجام دهد، باید به مقداری كه در مسأله 2662 گفته شد كفاره بدهد.

مسأله 2665. كسی كه نذر كرده عملی را ترك كند و وقتی برای آن معین نكرده است، اگر از روی فراموشی، یا ناچاری، یا ندانستن، آن عمل را انجام دهد، كفاره بر او واجب نیست، ولی بعداً هر وقت از روی اختیار آن را به جا آورد، باید به مقداری كه در مسأله 2662 گفته شد كفاره بدهد.

مسأله 2666. اگر نذر كند كه در هر هفته روز معینی، مثلاً روز جمعه را روزه بگیرد، چنان‌چه یكی از جمعه‎ها عید فطر یا قربان باشد، یا در روز جمعه عذر دیگری، مانند حیض برای او پیدا شود، باید آن روز را روزه نگیرد، و باید قضای آن را به جا آورد.

مسأله 2667. اگر نذر كند كه مقدار معینی صدقه بدهد، چنان‌چه پیش از دادن صدقه بمیرد، باید آن مقدار را از مال او صدقه بدهند.

مسأله 2668. اگر نذر كند كه به فقیر معینی صدقه بدهد، نمی‎تواند آن را به فقیر دیگر بدهد، و اگر آن فقیر بمیرد، بنابر احتیاط باید به ورثه او بدهد.

مسأله 2669. اگر نذر كند كه به زیارت یكی از ائمه علیهم السلام، مثلاً به زیارت حضرت اباعبدالله علیه ‌السلام مشرف شود، چنان‌چه به زیارت امام دیگر برود، كافی نیست، و اگر به واسطه عذری نتواند آن امام را زیارت كند، چیزی بر او واجب نیست.

مسأله 2670. كسی كه نذر كرده زیارت برود، و غسل زیارت و نماز آن را نذر نكرده، لازم نیست آن‌ها را به جا آورد.

 

مسأله 2671. اگر برای حرم یكی از ائمه علیهم السلام یا امامزادگان چیزی نذر كند، باید آن را در تعمیر و روشنایی و فرش حرم و مانند این‌ها مصرف كند، یا به زوار و خدام آنان بدهد.

مسأله 2672. اگر برای خود امام علیه ‌السلام چیزی نذر كند، چنان‌چه مصرف معینی را قصد كرده، باید به همان مصرف برساند، و اگر مصرف معینی را قصد نكرده، باید به فقرا و زوار بدهد، یا مسجد و مانند آن بسازد، و ثواب آن را هدیه آن امام نماید، و هم‌چنین است اگر چیزی را برای امامزاده‎ای نذر كند.

مسأله 2673. گوسفندی را كه برای صدقه، یا برای یكی از ائمه علیهم السلام نذر كرده‎اند، اگر پیش از آن كه به مصرف نذر برسد شیر بدهد، و یا بچه بیاورد، مال كسی است كه آن را نذر كرده، ولی پشم گوسفند و مقداری كه چاق می‎شود، جزء نذر است.

مسأله 2674. هرگاه نذر كند كه اگر مریض او خوب شود، یا مسافر او بیاید، عملی را انجام دهد، چنان‌چه معلوم شود كه پیش از نذركردن مریض خوب شده، یا مسافر آمده است، عمل‌كردن به نذر لازم نیست.

مسأله 2675. اگر پدر یا مادر نذر كند كه دختر خود را به سید شوهر دهد، بعد از آن كه دختر به تكلیف رسید، اختیار با خود اوست، و نذر آنان اعتبار ندارد.

مسأله 2676. هرگاه با خدا عهد كند كه اگر به حاجت شرعی خود برسد كار خیری را انجام دهد، بعد از آن كه حاجتش برآورده شد، باید آن كار را انجام دهد، و نیز اگر بدون آن كه حاجتی داشته باشد، عهد كند كه عمل خیری را انجام دهد، آن عمل بر او واجب می‎شود.

مسأله 2677. در عهد هم، مثل نذر باید صیغه خوانده شود، و نیز كاری را كه عهد می‎كند انجام دهد، باید یا عبادت باشد، مثل نماز واجب و مستحب، یا كاری باشد كه انجام آن بهتر از تركش باشد.

مسأله 2678. اگر به عهد خود عمل نكند، باید كفاره بدهد، یعنی شصت فقیر را سیر كند، یا دو ماه روزه بگیرد، یا یك بنده آزاد كند.

 

موضوع: 
نويسنده: 
کليد واژه: