سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

مستشاران مسیحی

یكی دیگر از خیانت‌های بنی‎امیّه استخدام مستشاران بیگانه و واگذاری امور مسلمین به مسیحی‎ها بود. برخلاف تعالیم صریحه قرآن مجید، معاویه به مسیحی‎ها در امور مالی و لشكری و كشوری كمال اعتماد را داشت، و با آنها مشورت می‎كرد،

 

و آنها را محرم اسرار خود قرار داده كه ازجمله آنها سرجون نصرانی و پسرش منصور بوده كه معاویه وزارت مالیه و حسابداری ارتش را به او سپرده بود[1] و او به‌واسطه این شغل فوق‌العاده حساس و مهم در تمام دستگاه‌های حكومتی مخصوصاً در بین افسران و سربازان، نفوذ و اعتبار یافته بود[2] و به حدس ما، سرجون و رفقای نصرانی او كه با دربار روم ارتباط داشتند، در شكست سپاه مسلمین در قسطنطنیه كه منتهی به كشته شدن سی‌هزار سرباز مسلمان شد دست داشتند، و سرجون (یا پسرش منصور) چنانچه در حجةالسعاده[3] نقل كرده وزیر یزید هم بوده و برحسب نقل تواریخ[4] در قتل حسین‌(علیه‌السلام)  هم دست داشت، و یزید با مشورت او عبیدالله بن زیاد را به استانداری كوفه انتخاب كرد.

تأمل در این حوادث تاریخی و آنچه در صفحات آینده راجع به تربیت یزید خواهیم نگاشت نشان می‎دهد كه مسیحی‎ها حكومت اسلام را در عهد معاویه و یزید تحت نفوذ سیاست خود قرار داده و ایادی آنها در دستگاه بنی‎امیّه بر امور مسلمین نظارت داشتند، و حكومت شام به امپراطوری روم و مسیحی‎ها متكی بود.

بلكه به‌طوری‌كه عقّاد هم در كتاب معاویة بن ابی سفیان فی المیزان در فصل «تمهیدات الحوادث» از ادله تاریخی استنتاج كرده، بنی‎امیّه با دربار روم از

 

جاهلیت ارتباط داشته و بعضی از آنها مثل عثمان و ابوسفیان وسیلة اجرای بعضی مقاصد سیاسی و عملیات جاسوسی حكومت بیزانسی بوده‎اند.

پس عجب نیست اگر بعضی از مستشرقین متعصب مسیحی مانند لامنس بلژیكی، از معاویه و یزید طرف‌داری می‎كنند؛ زیرا حكومت آنها تحت نفوذ مسیحی‎ها و سدّ راه اجرای حقیقی برنامه‎های اسلامی بود و چنین حكومت‌هایی همیشه مورد پشتیبانی و تأیید حكومت‌های استعماری مسیحی بوده و هست.

 

.[1] ابن‌اثیرجزری، الکامل‌ فی‌التاریخ، ج4، ص11.

[2]. بنا به نقل «فردینال توئل» مسیحی در اعلام‌الشرق وزیر مالیه و حسابدار ارتش معاویه، منصور بن سرجون پدر یوحنای دمشقی بوده است و عقّاد در كتاب معاویة بن ابی سفیان فی المیزان (ص‌168) می‎گوید: امور مالی را به سرجون بن منصور و پس از او به پسرش منصور واگذار كرد ـ و اصل سرجون چنانچه در حجة السعاده (ج‌2، ص‌72) نگاشته سرژیوس است.

[3]. حجة السعاده، ج2، ص72.

[4]. خوارزمی مقتل‌الحسین(علیه‌السلام)، ج1، ص198، فصل10؛ ابن‌اثیر جزری، الكامل فی ‌التاریخ، ج4، ص22 ـ 23؛ محمد رضا، الحسن و الحسین سبطا رسول الله، ص84 ـ 85.

موضوع: 
نويسنده: 
کليد واژه: