سه شنبه: 29/اسف/1402 (الثلاثاء: 9/رمضان/1445)

ب. صبر در مصیبت جوانان و برادران و اصحاب: این نوع صبر از صبر بر جراحات، و آلام بدنی به‌مراتب دشوارتر، و از پا در آورنده‎تر است. اما حسین‌(علیه‌السلام)  كه صبر و شكیبایی‌اش از كوه‌های عالم بیشتر بود در داغ مرگ جوانان و برادران، و مصیبت بهترین اصحاب و یاران كه همه را با لب تشنه در پیش رویش به فجیع‎ترین وضعی شهید می‎ساختند و بدنشان را پاره‌پاره می‎كردند، صبری كرد كه از آغاز عالم تا به حال چنان صبری از كسی آشكار نشده است. طفل شیرخوارش را در بغلش تیر می‎زدند و هلاك می‎كردند. فرزند كوچك برادرش را در آغوشش بعد از آنكه دستش را با شمشیر قطع كردند به‌طوری‌كه با پوست آویخته شد، شهید كردند.

كودك خردسال دیگرش را كه لرزان از خیمه بیرون آمده بود با ضربت عمود، تشنه‌كام كشتند. در تمام این مصیبات جانكاه صبر می‎كرد، حتی كودكی را كه شمشیر دشمن دستش را قطع كرده بود مانند مردان دنیا دیده؛ امر به صبر می‎كرد و می‎فرمود:

 

«یَا ابْنَ  أَخِی اِصْبِرْ عَلَی مَا نَزَلَ بِكَ، وَاحْتَسِبْ فِی ذَلِكَ الخَیْرَ»؛[1]

«برادرزاده‎ام! صبر كن بر آنچه كه بر تو وارد شده (از بلاها و مصیبت‎ها) و اینها را خیر حساب كن!».

اهل‌بیتش را در معرض اسیری می‎دید بااینكه این مصیبت برای او كه مجسمه غیرت و مردانگی بود بسیار سخت و جانگداز بود صبر فرمود، و آنها را به صبر و وقار و خاموشی و خویشتن‌داری سفارش می‎كرد و به ‌رحمت خدا مژده می‎داد و می‎فرمود:

«وَرَحْمَةُ اللهِ لَا تُفَارِقُكُمْ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ».[2]

 


[1]. طبری، تاریخ، ج4، ص344.

[2]. سپهر، ناسخ‌التواریخ، ج2، ص360. «رحمت خدا در دنیا و آخرت از شما جدا نخواهد شد».

نويسنده: