مسأله184. زمين با سه شرط كف پا و ته كفش نجس را، از نجاستي كه به واسطه راه‌رفتن روي زمين نجس حاصل شده، پاك ميكند و در نجاستي كه از خارج به پا يا ته كفش رسيده، احتياط لازم آن است كه در تطهير آن به راه رفتن روي زمين اكتفا نكنند:
اول ـ آن كه پاك باشد.
دوم ـ آن كه خشك باشد.
سوم ـ آن كه اگر عين نجس، مثل خون و بول، يا متنجس، مثل گلي كه نجس شده در كف پا وته كفش باشد، به واسطه راه‌رفتن يا ماليدن پا به زمين برطرف شود، و نيز زمين بايد خاك يا سنگ و مانند اين‌ها باشد و با راه‌رفتن روي فرش و حصير و سبزه، كف پا و
ته كفش نجس پاك نميشود، و بنابر احتياط با راه‌رفتن بر زميني كه مفروش به آجر يا چوب يا گچ يا قير باشد نيز پاك نميشود.
مسأله185. پاك‌شدن كف پا و ته كفش نجس، به واسطه راه‌رفتن روي زمين آسفالت و روي زميني كه با چوب فرش شده، محل اشكال است.
مسأله186. براي پاك‌شدن كف پا و ته كفش بهتر است پانزده قدم يا بيشتر راه بروند، اگر چه به كمتر از پانزده قدم يا ماليدن پا به زمين، نجاست برطرف شود.
مسأله187. لازم نيست كف پا و ته كفش نجس، تر باشد بلكه اگر خشك هم باشد با راه‌رفتن پاك ميشود.
مسأله188. بعد از آن كه كف پا يا ته كفش نجس به راه‌رفتن پاك شد، مقداري از اطراف آن هم كه معمولاً به گل آلوده ميشود پاك ميگردد.
مسأله189. كسي كه با دست و زانو راه ميرود اگر كف دست يا زانوي او نجس شود، با راه‌رفتن پاك ميگردد. و هم‌چنين است ته عصا و ته پاي مصنوعي و نعل چهارپايان.
مسأله190. اگر بعد از راه‌رفتن، بو يا رنگ يا ذرههاي كوچكي از نجاست كه ديده نميشود، در كف پا يا ته كفش بماند اشكال ندارد، اگر چه احتياط مستحب آن است به قدري راه روند كه آن‌ها هم برطرف شوند.
مسأله191. داخل كفش و مقداري از كف پا كه به زمين نميرسد، به واسطه راه‌رفتن پاك نميشود و پاك‌شدن كف جوراب به واسطه راه‌رفتن، محل اشكال است.