با او دفن شده باشد و ورثه راضي نشوند كه آن چيز در قبر بماند، ولي اگر وصيت كرده باشد كه دعا يا قرآن يا انگشتري را با او دفن كنند، براي بيرون‌آوردن اين‌ها نمي‎توانند قبر را بشكافند مگر آن كه زيادتر از ثلث باشد و ورثه امضا نكرده باشند.

سوم ـ آن كه ميت بي‎غسل يا بي‎كفن دفن شده باشد، يا بفهمند غسلش باطل بوده، يا به غير دستور شرع كفن شده، يا در قبر او را رو به قبله نگذاشته‎اند، ولي اگر نبش در اين صورت باعث هتك ميت و اذيت مردم شود، جايز نيست.

چهارم ـ آن كه براي ثابت‌شدن حقي بخواهند بدن ميت را ببينند.

پنجم ـ آن كه ميت را در جايي كه بي‎احترامي به او است، مثل قبرستان كفار، يا جايي كه كثافت و خاكروبه مي‎ريزند، دفن كرده باشند.

ششم ـ آن كه براي يك مطلب شرعي كه اهميت آن از شكافتن قبر بيشتر است، قبر را بشكافند، مثلاً بخواهند بچه زنده را از شكم زن حامله‎اي كه دفنش كرده‎اند بيرون آورند.

هفتم ـ آن كه بترسند درنده‎اي بدن ميت را پاره كند، يا سيل او را ببرد، يا دشمن بيرون آورد.

هشتم ـ آن كه قسمتي از بدن ميت با او دفن نشده باشد، احتياط لازم آن است كه آن قسمت از بدن را طوري در قبر بگذارند كه بدن ميت ديده نشود.

نهم ـ آن كه ميت را بخواهند به يكي از مشاهد مشرفه نقل كنند كه جواز در اين صورت نيز مشروط به اين است كه نبش، باعث هتك ميت نشود.