مسأله1202. اگر در شماره ركعتهاي نماز مستحبي شك كند، چنان‌چه طرف بيشتر شك، نماز را باطل مي‌كند، بايد بنا را بر كمتر بگذارد، مثلاً اگر در نافله صبح شك كند كه دو ركعت خوانده يا سه ركعت، بايد بنا بگذارد كه دو ركعت خوانده است، و اگر طرف بيشتر شك نماز را باطل نميكند، مثلاً شك كند كه دو ركعت خوانده يا يك ركعت، به هر طرف شك عمل كند، نمازش صحيح است.
مسأله1203. كم‌شدن ركن، نافله را باطل مي‌كند، ولي زياد شدن ركن، آن را باطل نميكند. پس اگر يكي از كارهاي نافله را فراموش كند، و موقعي يادش بيايد كه مشغول ركن بعد از آن شده، بايد آن كار را انجام دهد، و دوباره آن ركن را به جا آورد، مثلاً اگر در بين ركوع يادش بيايد كه سوره را نخوانده، بايد برگردد و سوره را بخواند، و دوباره به ركوع رود.
مسأله1204. اگر در يكي از كارهاي نافله شك كند؛ خواه ركن باشد يا غير ركن، چنان‌چه محل آن نگذشته باشد، بايد به جا آورد، و اگر محل آن گذشته، به شك خود اعتنا نكند.
مسأله1205. اگر در نماز مستحبي دو ركعتي، گمانش به سه ركعت يا بيشتر برود، بايد اعتنا نكند و نمازش صحيح است، و اگر گمانش به دو ركعت يا كمتر برود، بنابر احتياط واجب بايد به همان گمان عمل كند، مثلاً اگر گمانش به يك ركعت ميرود، احتياطاً بايد يك ركعت ديگر بخواند.
مسأله1206. اگر در نماز نافله كاري كند كه براي آن در نماز واجب، سجده سهو واجب ميشود، يا يك سجده يا تشهد را فراموش نمايد، لازم نيست بعد از نماز، سجده سهو يا قضاي سجده و تشهد را به جا آورد.
مسأله1207. اگر شك كند كه نماز مستحبي را خوانده يا نه، چنان‌چه آن نماز مثل نماز جعفر طيار وقت معين نداشته باشد، بنا بگذارد كه نخوانده است، و هم‌چنين است اگر مثل نافله يوميه وقت معين داشته باشد، و لكن پيش از گذشتن وقت، شك كند كه آن را به جا آورده يا نه، ولي اگر بعد از گذشتن وقت شك كند كه خوانده است يا نه، به شك خود اعتنا نكند.