اصلاً ازدواج از عبادات مهمّه به شمار می‌رود و به همین سبب در گذشته روابط زن و مرد خيلي قداست داشت. كار زن در خانه و دوره حمل و ارتضاع، همه دارای ثواب‌هايي است که براي هيچکدام از عبادات ننوشته‌اند، مثلاً نسبت به محبّت به دختران در منزل روایتی داریم كه اگر تحفه‌اي به منزل بردید اوّل به دخترها بدهيد و برای همین كار به ظاهر كوچك ثواب آزاد كردن یك بنده مؤمن از اولاد حضرت اسماعیل را قرار داده است.
پیامبر اكرم(ص) می‌فرماید:
حرف‌هايي که الآن هست همه از غرب آمده است. بین زن و مرد هر دو براي خدا باید اتحاد و پيوند باشد. باید ازدواج‌ها بر اساس همین قرار بگیرد كه به صورت يک کار شرعي و پرثواب که مورد قبول خداوند متعال است و خداوند به آن امر کرده است كه:
انجام بگیرد.
اگر این‌طور شد یگانگی به وجود می‌آید و زندگی شیرین می‌شود. سابق این‌طور بود كه حتي وقتی شرايط اقتصادي سخت بود، زوجین همه اين سختي‌ها را تحمّل مي‌کردند و این تحمّل هم برایشان زحمت نداشت بلكه لذّت‌بخش بود.
در هر حال به مسأله ازدواج بايد با نظر قداست نگاه كرد. مسأله ازدواج مانند اين است که وقتی برای اعتكاف به مسجد می‌رویم و چند روز آنجا عبادت می‌كنیم از اول تا آخرش در حال عبادتیم. این مسأله هم، این‌طور است، یعنی ازدواج از شروع آن تا پایان زندگی همه‌اش برای انسان ثواب می‌نویسند و عبادت شمرده می‌شود و در مقابل كسانی كه همسر نداشته باشند؛ چه زن چه مرد، از تمام اين ثواب‌ها محروم‌اند.
الآن اين‌همه جوان؛ چه پسر و چه دختر كه بي‌همسرند حتی برخی تا چهل و چند سالگی ازدواج نكرده‌اند، همه به‌خاطر اين است که فرهنگ ما، فرهنگ اسلامی نيست و گرايش ما به غرب بسیار زیاد است.
شما آيات قرآن و رواياتي که ثواب‌ها و حسنات طرفین را ذكر كرده‌اند ببینید، به‌طور مثال داریم كه فرمودند:
زنی هم که در خانه براي تربیت اولاد و فرزندان خوب و صالح تلاش می‌كند همیشه در حال عبادت است. اینكه می‌گفتند و برخی الآن می‌گویند كه اولاد کمتر، زندگي بهتر، اشتباه است. اين‌طور نيست؛ اگر فرزندانی باشند كه در آينده شيعه خوبي براي امام زمان(عج) باشند همه عبادت است.
[1]. صدوق، الامالی، ص672ـ673؛ همو، ثواب الاعمال، ص201؛ فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص429؛ بروجردی، جامع احادیث الشیعه، ج21، ص468. «هركس وارد بازار شد و تحفه‌ای خرید سپس آن را برای خانواده‌اش برد مانند كسی است كه برای یك گروه محتاج صدقه برده است و باید اول به دخترش آن چیز را بدهد. همانا هركس دخترش را مسرور سازد مانند آن است كه بنده مؤمنی از اولاد حضرت اسماعیل را در راه خدا آزاد كرده باشد».
[2]. نور، 32. «مردان و زنان بىهمسر خود را همسر دهيد».
[3]. کلینی، الكافي، ج5، ص88، باب من كد على عياله، ح1؛ مجلسی، بحار الانوار، ج 93، ص 324. «كسی كه برای زن و بچه‌اش زحمت می‌كشد مثل این است كه در راه خدا جهاد می‌كند».