اصلاً ازدواج از عبادات مهمّه به شمار می‌رود و به همین سبب در گذشته روابط زن و مرد خیلی قداست داشت. كار زن در خانه و دوره حمل و ارتضاع، همه دارای ثواب‌هایی است که برای هیچکدام از عبادات ننوشته‌اند، مثلاً نسبت به محبّت به دختران در منزل روایتی داریم كه اگر تحفه‌ای به منزل بردید اوّل به دخترها بدهید و برای همین كار به ظاهر كوچك ثواب آزاد كردن یك بنده مؤمن از اولاد حضرت اسماعیل را قرار داده است.
پیامبر اكرم(ص) می‌فرماید:
حرف‌هایی که الآن هست همه از غرب آمده است. بین زن و مرد هر دو برای خدا باید اتحاد و پیوند باشد. باید ازدواج‌ها بر اساس همین قرار بگیرد كه به صورت یک کار شرعی و پرثواب که مورد قبول خداوند متعال است و خداوند به آن امر کرده است كه:
انجام بگیرد.
اگر این‌طور شد یگانگی به وجود می‌آید و زندگی شیرین می‌شود. سابق این‌طور بود كه حتی وقتی شرایط اقتصادی سخت بود، زوجین همه این سختی‌ها را تحمّل می‌کردند و این تحمّل هم برایشان زحمت نداشت بلكه لذّت‌بخش بود.
در هر حال به مسأله ازدواج باید با نظر قداست نگاه كرد. مسأله ازدواج مانند این است که وقتی برای اعتكاف به مسجد می‌رویم و چند روز آنجا عبادت می‌كنیم از اول تا آخرش در حال عبادتیم. این مسأله هم، این‌طور است، یعنی ازدواج از شروع آن تا پایان زندگی همه‌اش برای انسان ثواب می‌نویسند و عبادت شمرده می‌شود و در مقابل كسانی كه همسر نداشته باشند؛ چه زن چه مرد، از تمام این ثواب‌ها محروم‌اند.
الآن این‌همه جوان؛ چه پسر و چه دختر كه بی‌همسرند حتی برخی تا چهل و چند سالگی ازدواج نكرده‌اند، همه به‌خاطر این است که فرهنگ ما، فرهنگ اسلامی نیست و گرایش ما به غرب بسیار زیاد است.
شما آیات قرآن و روایاتی که ثواب‌ها و حسنات طرفین را ذكر كرده‌اند ببینید، به‌طور مثال داریم كه فرمودند:
زنی هم که در خانه برای تربیت اولاد و فرزندان خوب و صالح تلاش می‌كند همیشه در حال عبادت است. اینكه می‌گفتند و برخی الآن می‌گویند كه اولاد کمتر، زندگی بهتر، اشتباه است. این‌طور نیست؛ اگر فرزندانی باشند كه در آینده شیعه خوبی برای امام زمان(عج) باشند همه عبادت است.
[1]. صدوق، الامالی، ص672ـ673؛ همو، ثواب الاعمال، ص201؛ فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص429؛ بروجردی، جامع احادیث الشیعه، ج21، ص468. «هركس وارد بازار شد و تحفه‌ای خرید سپس آن را برای خانواده‌اش برد مانند كسی است كه برای یك گروه محتاج صدقه برده است و باید اول به دخترش آن چیز را بدهد. همانا هركس دخترش را مسرور سازد مانند آن است كه بنده مؤمنی از اولاد حضرت اسماعیل را در راه خدا آزاد كرده باشد».
[2]. نور، 32. «مردان و زنان بىهمسر خود را همسر دهید».
[3]. کلینی، الكافی، ج5، ص88، باب من كد على عیاله، ح1؛ مجلسی، بحار الانوار، ج 93، ص 324. «كسی كه برای زن و بچه‌اش زحمت می‌كشد مثل این است كه در راه خدا جهاد می‌كند».