عزاداری شیعیان برای اهلبیت(علیهمالسلا
س. خداوند متعال میفرماید: (وَ بَشِّرِ الصَّابِرِینَ الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِیبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ).
و در نهجالبلاغه هم آمده است: «على بعد از وفات پیامبر خطاب به پیامبر گفت: اگر از بىقرارى و بىتابى نهى نمىکردى و به بردبارى فرمان نمىدادی چنان برایت اشک مىریختیم که اشک چشمانمان تمام مىشد».
حسین نیز در کربلا به خواهرش زینب گفت: «خواهرم تو را به خدا سوگند میدهم که وقتی من کشته شدم گریبانت را پاره مکن و چهرهات را با ناخنهایت خونین مکن و بهخاطر شهادت من فریاد واویلا سر مده».
بعد از همه این روایات، سؤال اینجاست که چرا شیعه با حقیقتى که در این روایات ذکر شده است مخالفت مىورزند و در مصائب حسین و اهلبیت گریه و زاری میكنند؟
ج. خود ایرادکننده هم، از مقدمهای که نوشته نتیجه نگرفته است، بااینوجود میگوییم: اگر مقصودتان این است که در مصائب باید شکیبایی پیش گرفت و صبر نمود و عزاداریها برای امامحسین(علیهالسلام) بیصبری است، جواب این است که عزاداری برای امامحسین(علیهالسلام) را کسی بهعنوان مصائب شخصی عزاداری نمیکند که عنوان بیصبری پیدا کند.
این عزاداریها، اعلام خط و راه امامحسین(علیهالسلام) و محکومکردن خط یزید و ابنزیادها در طول اعصار است. اینها مکتب است، مکتب هدایت و ارشاد است ما با این مراسم پیام امامحسین(علیهالسلام) را به دنیا اعلام میکنیم و آن پیام آزادگی، استقلال، مبارزه با طاغوتها و ستمگران و نفی استعباد و استثمار میباشد.
چنانکه در این عصر، روز ارتحال رسول خدا(ص) را روز عزا و اعلام مصیبت میکنیم، نه بهعنوان مصیبت شخصی است، بلکه بهعنوان بزرگداشت اسلام و هدایت آن حضرت و به یادآوردن مواقف و مقاماتی است که آن حضرت داشتند و در یک عبارت، جامعهسازی، انسانسازی، شناخت هدف و نگهداری افتخارات است.
اگر شما نمیفهمید، خودتان را توبیخ کنید و خود را از این جهالتهایی که سبب این پرسشهای واهی میشود درمان نمایید.
در مورد مصیبت رسول خدا(ص) ، امیرالمؤمنین(علیهالسلام) میفرماید:
مصیبت پیغمبر اکرم(ص) و اهلبیت آن حضرت(علیهمالسلام) با دیگران هرگز قابل مقایسه نیست.
[1]. نهجالبلاغه، حکمت 292 (ج4، ص71)؛ ابن ابیالحدید، شرح نهجالبلاغه، ج19، ص195؛ «صبر زیبا است جز از تو (که نمیتوان در فراق تو صبر کرد) و بیتابی و بیقراری بد و زشت است، جز بر تو (که بیتابی در مصیبت تو پسندیده است)».